Ik weet weer hoe we thuis kwamen, 2 jaar geleden. Een uitzonderlijk ritje met de ambulance, die bijzonder in alle facetten was en hoe graag wilde ik doen alsof ik dit allemaal wel kon. Ik wist het niet. Het was de tweede keer dat ik in een rijdende ambulance zat, de vorige keer lag ik op de brancard. De vorige keer was het na de bevalling van Mirthe en nu was het de laatste rit van háár leven. Iets meer dan 4 jaar tussenin... Niet te bevatten tot op de dag van vandaag, hoe dat is geweest.
Ik werd me toen heel bewust van de kwetsbaarheid van het leven en hoe weinig bekwaam ik mij voelde om dat te doen, wat me wel te doen stond. Ik had hier geen kaas van gegeten, had de dood nog nooit van zo dichtbij gezien. Al maanden waarde hij om ons heen, ik had het gevoeld en ik had het niet willen weten. Tot die dag van gister, 2 jaar geleden. Toen moest ik wel.
Die laatste avond in het ziekenhuis dacht ik nog dat het zou gaan om maanden, dat heb ik snel bijgesteld tot hooguit een paar weken. Want dit lijden was te groot voor het kleine lijfje waarin het was gehuisvest.
Ik voelde me zo onthand, bevreemd om hoe we thuis kwamen. Het voelde een beetje zoals de eerste keer dat ik met baby Lars thuis kwam en de kraamzorg er nog niet was. Toen wist ik niet wat me te doen stond en nu was dat gevoel in volle glorie terug. Ik bedacht me, dat er in wezen niet veel was veranderd aan Mirthe. Alleen dat ze continue een hoge dosering morfine kreeg, waarvoor ze normaal gesproken op de IC zou moeten liggen, omdat het riskant was voor het hart. Nu werd ze aan onze zorg toevertrouwd, ondanks de risico's... De gedachten daarover drukte ik maar weg, want dat had geen zin. We waren immers thuis, voor nog mooie herinneringen en ervaringen. Ik hoopte maar dat het ons gegund was, tot de laatste momenten aan toe.
Het was toen we net thuis waren, weer even een weg vinden met de nieuwe situatie. Even op adem komen voor we iedereen op de hoogte zouden brengen van wat de nabije toekomst zou brengen. Naast onze familie en vrienden wist niemand iets van wat er ging gebeuren. Zelfs Lars niet. Aan het begin van de avond kwam hij thuis en na hem te hebben verteld wat er met zijn zusje zou gebeuren, hebben we met de huisarts en verpleegkundige een eerste overleg gehad. Ergens voor of na dit gesprek hebben we ook de rest van de wereld laten weten dat Mirthe klaar was voor haar ladder. Mirthe lag al op bed en de berichtjes van ongeloof stroomden binnen.
Het is allemaal weer een herbeleven deze dagen. Ik laat het maar gebeuren, wanneer de rust er even is. Of ik vertel erover wanneer er gelegenheid toe is. Wetende dat Mirthe trots is op wat er hier allemaal gebeurt. En me regenbogen stuurt, de één hangt voor het raam in crêpe papier strepen en de ander ligt als een zebrapad in het centrum van Tilburg. Ze zijn er en dat is toch prachtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten