De herinnering op Facebook drukt me met de neus op de feiten. 2 jaar geleden zag het er heel anders uit, dan vandaag. Toen was de conditie van Mirthe beroerd. Heel erg beroerd, de pijn nam toe, de ontstekingswaarden waren torenhoog. Maar verder deed ze het super goed. Daarom ook bedacht ze zelf wel die ochtend dat zij naar school ging. Geen overleg: Mirthe gaat naar school. Rijstwafel gesmeerd, bakje geregeld en de rest werd wel voor haar geregeld zodra het duidelijk was wat gaat planning was. Dus werd de rolstoel in de auto gekieperd, kids er in en daar gingen we dan. De zon scheen, maar verbleekte naast de stralende Mirthe! Wat was ze blij! Wat was ze trots! Iedereen wist meteen dat zij er was. Niet omdat ze zo druk was, maar omdat ze er echt helemaal was.
Haar eerste schooldag sneuvelde doordat het slangetje van de peg katheter los schoot en alles onder de sondevoeding knoeide. Gaf niks, want ik zou Mirthe toch al op halen. Haar conditie was immers ronduit beroerd. Thuis op de bank slapen en na de lunch naar het ziekenhuis voor controle. Daar viel ze in slaap tijdens het consult, nadat ze al een flinke tijd met grote tegenzin (= lees: driftbuien) had gewacht in de wachtkamer. Zelfs zonder Dexa had zij zulke buien...
Dat was toen. Mirthe ging wekelijks achteruit. En toch was er geen reden om de therapie te stoppen. Pas een maand later kwam dat vreselijke bericht.
Nu is het ook een zonnige dag, afgewisseld met wat flinke buien, zoals ook bij mij weer aan sluit op de emoties vandaag. Net als toen de eerste schooldag vanMirthe een mijlpaal was. Zo is vandaag de mijlpaal van de verhuizing. De laatste grote spullen gingen over vandaag. Het oude huis is leeg. De kamers galmen en klinken hol. De gezelligheid is er weg. Stofplukken liggen in de hoeken, spinnenwebben zwaaien me tegemoet, opdoemend nu hun bedekking is verdwenen. 12 jaar geleden stapte ik dit huis voor het eerst binnen, op precies zo'n augustus dag. 2 maanden later tekenden we de papieren. Liefde op het eerste gezicht. Terecht zegt mijn broer dat hier een periode van mijn leven mee wordt afgesloten. Een unieke periode, die nooit meer terug komt.
In dit huis werd ik moeder, stichtte ik mijn gezin. Ik kwam er wonen met mijn vriend en ben er vertrokken met mijn zoon. En in alles is duidelijk dat ik me het anders had voorgesteld. Me anders had gewenst. Toch ben ik blij en dankbaar om het verloop van dit intensieve proces. Met veel hulp en steun ben ik met Lars op een prachtig plekje terecht gekomen.
Nu de verhuizing, zo goed als voltooid is, en nog een weekje vakantie voor de niet, is het misschien toch mogelijk deze zomervakantie nog een beetje vakantie te vieren. Zo voelt het eigenlijk wel in dit nieuwe huis, nu we nog geen tv en internet hebben en het mooie weer, lijkt het net een beetje of we op vakantie zijn, haha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten