Tijd voor pauze. De afgelopen dagen flink aan de slag geweest met een emmer sop en een emmer latex. Meerdere emmers eigenlijk, want het gaat het er hard doorheen. Mijn lijf begint alweer te protesteren, want mij zelf kennende ga ik door zolang ik zie dat er nog wat te doen is. En dat is zelden niets.
Vandaag daarom bewust een dag doorbrengen op één adres. En om nou te zeggen dat dat 'thuis' is, begint al niet meer zo vanzelfsprekend te klinken. Daarvoor staan er te veel dozen, te veel kale muren en teveel lege kasten. Al is het wel de plek waar ik alles ken, bekend met de geluiden en de weg blindelings kan vinden. Rustig ben ik er toch niet en dat kan denk ik ook niet, gezien de omstandigheden. Verhuizen staat in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen, zo is me meerdere keren verteld. Ook werd me verteld dat scheiding en het verlies van een kind ook in die top 3 staat. Lucky me.
Ergens klopt het wel, dat verhuizen stressvol is. Ik herken mijn stress reacties wel weer. En ik voel ook de gelijkenis met de periode dat Mirthe ziek was. Toen werd er ook van alles ingezet vanuit de omgeving om ons er doorheen te helpen. Alleen toen vond ik het prettig als ik zelf niet te veel aanwezig was bij de geboden hulp. Als ik maar bij Mirthe was, terwijl het huis gepoetst werd, bijvoorbeeld, vond ik het best. En buiten mij om, legden familie en vrienden contact, konden met elkaar en bij elkaar steun vinden of steun bieden aan ons. Ik vond dat toen heel mooi om te zien gebeuren, al gebeurde het om mij heen. Ik stond in die cocon en er waren zelden mensen die daarbinnen in konden mee ervaren wat wij mee maakten. Gelukkig maar, want dat is net zo zelden een goed teken.
Nu is er weer een omgeving die klaar staat, met de mouwen op gestroopt om het nieuwe plekje te mooi te maken. Weer mensen die elkaar ontmoeten, vanuit verschillende kanten. En zo kan het dan gebeuren dat er in 'mijn' keuken ineens schoonouders staan te klussen. (Nee, niet de mijne, maar wel te grappig om het niet te benoemen).
Maar het hele verschil met het verhuizen, ten opzichte van Mirthe's ziekte periode, is dat ik er nu zelf middenin sta. Ik klus samen met mijn lieve vrienden en familie. Dat kan nu, waarschijnlijk omdat het vooral praktisch is wat er nu moet gebeuren. Toen kon dat niet, dat was te specialistisch, te uitzonderlijk, niemand die ik kende had dit immers ook meegemaakt.
Een ander groot verschil is nu, dat ik het tempo bepaal en niet de ziekte of het ziekenhuis. In dat opzicht is er geen vergelijking te trekken. En valt de verhuizing in het niet bij wat we met Mirthe hebben meegemaakt. Soms vergeet ik dat wel, dat dat het meest erge is geweest. Een topprestatie die nog lang doorwerkt. Alleen weet ik nu wel wat ik nodig heb in stressvolle situaties en kan ik daar naar handelen, iets dat toen niet of nauwelijks kon. Vandaar dat ik mezelf de ruimte gun om vandaag te genieten van het mooie weer. In de fijne tuin waar ik nu nog even de vrije toegang tot heb. Met de bramen die al rijp zijn, ik zal ze maar snel gaan plukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten