Ik kan geen wit meer zien en Lars ook niet. De ene na de andere emmer witte saus zit op de muren en daar frist het uiteraard goed van op. Het begint meer en meer als een frisse start te voelen. Hoewel alles zo dubbel blijft voelen. Gister nog de waterlanders volop open en vandaag jeuken mijn handen om de boel in te richten, dat er weer een lading dozen die kant op gaat. De kamer wordt leger. De kasten zien er ongezellig uit. De nieuwe kopers zijn enthousiast en gek genoeg doet me dat alleen maar goed. Het is helemaal niet raar om hun plannen te horen voor de kamers die zo meteen niet meer van ons zijn, net meer van Lars of en ook niet meer die van Mirthe. Tja, tot dat ik erbij ga na denken... dan is het wel heel raar, dat ik zo meteen niet meer in de kamer kan zitten, waar Mirthe haar meeste tijd heeft door gebracht. Slapend meestal, maar toch. Het was haar kamer en dat is het zo meteen niet meer. Ook al is het huis niet meer zo gezellig en het nieuwe huis krijgt die gezelligheid juist meer en meer.
Het is af tellen. Over 3 weken is het allemaal al achter de rug. Dan is de verhuizing een feit en de school weer begonnen. Kan ik me weer richten op de koude periode die er aan gaat komen. En slik, ja, dan is het tweede jaar ook bijna voorbij, de gevreesde septembermaand, pff. Die duurde vorig jaar zo lang. Nog maar niet over nadenken, het is allemaal weer ondergaan en genoeg om te doen.
Eerst ntuurlijk de laatste mijlpaal in dit huis vieren: Lars 10 jaar! Lars telt af, nog 5 nachtjes slapen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten