Het gaat nauwelijks vanzelf. Keuzes die gemaakt worden, gaan gepaard met twijfel, dubben, wikken en wegen. Het is niet niks. Het is een grote stap, wanneer het bedrijf dat je je dochter cadeau doet, haar naam aan geeft, om vervolgens haar stralende licht mee te verspreiden, een ander adres krijgt. Het is alsof ik haar opnieuw een stukje los laat. Alsof ze in de kortste tijd volwassen is geworden of dat ze te veel zorg nodig heeft en er maatregelen getroffen moeten worden.
Het kan niet anders, het huis is te klein en de ambities te groot. De stap wordt gezet en volgende week is er de sleuteloverdracht. 50 m3 eigen ruimte, een luxe die ik niet eerder had. Medewerking wordt aan alle kanten verleend, hoe anders voelde dat kort geleden nog. Is het dat ik ben verandert of is het dat de wereld om mij heen is verandert? Doet het er iets toe?
Dat is natuurlijk wel van belang, ik maak mijn bedrijf en mijn doorzetting straalt af op het vertrouwen dat me wordt gegeven. Maar had ik het ooit kunnen durven dromen? Het voelt als groot, groter dan ik zelf, groter dan alles dat ik ooit heb gedaan. Een kleine stap voor sommigen, voelt als een mijlpaal voor mij. En tegelijkertijd voelt het als de beste stap die er gezet kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten