Wereldkinderkankerdag. Het is een mond vol. Een dag dat mijn Facebook overladen wordt door foto's van kanjers van kinderen, kleurrijke armbandjes en even kleurrijke Kanjerkettingen. Buiten schijnt de zon alsof die wat in te halen heeft. Stoepen worden geveegd en ramen gewassen. Niet hier hoor, nee hier zitten de kriebels er ook goed in, maar dat resulteert niet in de schoonmaak uitspattingen, zoals dat zich wel bij anderen ten toon spreid.
Een lumineus idee resulteert in een al even lumineus resultaat. Er is immers ern lumineus bedrijf dat zo langzamerhand meer en meer vorm begint te krijgen. Vandaag lijkt daar dan weer schot en te komen. Het lijkt veraf te staan van alles waar deze dag voor staat. Maar in alles zijn nog steeds de sporen die te herleiden zijn naar kinderkanker. Zonder dat, zou ik immers Mirthe niet hebben moeten los laten. Zou ik niet de behoefte hebben gehad aan een manier om haar voort te laten leven. Zou ik geen bedrijf naar haar hebben vernoemd. Ik zou veel dingen niet hebben gedaan, zonder de sporen die kinderkanker trekt.
En veel dingen zouden anders verlopen dan dat het nu doet. Nu is het heel gewoon dat ik mee denk over communicatie, verwijzingen en mijn ervaringen gebruik. Dat ik gebeld wordt of mijn kaarsen ook in ern winkel in het zuiden verkocht kunnen worden en het logo van het PMC mijn beeldscherm vult. Doodgewoon. Of niet?
Te bedenken dat ik nog maar vier jaar geleden huiverde bij het idee dat ern kinderoncologisch centrum nodig is. Dat ik er vier jaar geleden voor het eerst van hoorde in ern huiskamer in Assen, terwijl ik asn het werk was. Vier jaar geleden gad ik niet kunnen denken dat ik er iets mee te maken zou willen hebben. Nu knijp ik in mijn handen dat ik een bijdrage mag leveren.
Dus vandaag kijk ik naar de toekomst, met hoop en een hoop vertrouwen.