Alles lijkt al eens gezegd te zijn. Alles lijkt al eens onder de loep genomen te zijn. Zonder in herhaling te willen vervallen, lijkt het niet te doen om verder te gaan op deze plek. Ik kan oneindig putten uit de herinneringen rondom Mirthe. Of oneindig veel woorden besteden aan het gemis, het verdriet, de ontelbare keren dat er een onhandige situatie ontstaat, wat mij dan harder raakt dan ik zou willen (toegeven). Rouwen is een oneindig proces. De tijd zal het anders doen voelen, zoals ik nu begin te merken. Bijna alles hebben we drie keer meegemaakt zonder Mirthe. Bijna gaan we door naar de vierde keer, waarna de vijfde, zesde en zovelen meerdere keren zullen volgen. Elke keer zou ik de nuance kunnen zoeken of de vergelijking met de andere jaren. Maar maakt het wat uit? Het verdriet is een blijvende toevoeging aan mijn leven. Het derde jaar is geen garantie voor minder verdriet in vergelijking met het tweede of eerste jaar. Nee, het wordt anders. Ern soort van meer verdriet versus een oefening in het leven met het verdriet.
Als het me weer overvalt, weet ik nu dat het weer zal wegebben. Niet zozeer omdat ik dat wil, maar omdat het nu eenmaal zo is. Dat vertrouwen neem ik mee in het 'nu' op weg naar mijn toekomst.
Misschien is het jou als lezer al wel duidelijk, dat ik mijn weg vervolg en besloten heb om dit blog stil te leggen. Via andere kanalen, zoals Facebook, linked en de website van SuperMirthe's Lichtpuntjes, is mijn ontwikkeling wel te volgen, maar voor mij voelt dit stuk als 'klaar'. De tijd heeft me meegenomen naar andere uitlaatkleppen om mijn ervaringen te delen en mijn liefde voor Mirthe te kunnen tonen, middels bijvoorbeeld het Kaarsenatelier. Waar ik uiteraard super trots op ben! Lieve lezers, dank jullie wel voor het lezen, voor jullie steun en voor jullie hartverwarmende reacties. We zien of horen vast weer van elkaar op een andere plek 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten