Je hebt moedergevoel en moedergevoel. Vanavond voel ik me even heel erg moeder. Tijdens het koken, help ik Lars met de surprise. Hij is geen knutsel talent, heeft er geen lol in en vindt het maar lastig om te bedenken hoe hij van een doos een surprise kan maken. Dat de cadeautjes ook nog moeten worden in gepakt, brengt hem op het randje van paniek, want dat kan hij toch niet?!
Ik zou niet weten waarom niet. Hoe slordiger het eruit ziet, hoe duidelijker dat hij dit zelf heeft gedaan en dat vind ik eigenlijk wel even een prima uitgangspunt. Hij is toch wel tevreden over zijn kunsten. Al brengt het plakband het bloed onder zijn nagels vandaan! Dat doet nooit wat hij wil en dus neigt hij het aan mij over te laten. Ik heb die neiging geheel niet, moet ik zeggen. Ik help dan wel, maar laat de worsteling wel gebeuren. Niet geheel in volledige goedkeuring van de jongeman. Maar goed, ik heb besloten me geheel niet met de Sint bezig te houden dit jaar, tenzij de noodzaak daar is, zoals nu. Met mijn aanwijzingen komt Lars een heel eind, terwijl ik de witlof in de oven doe en de aardappels op zet. Even word ik me heel erg bewust van dit soort moedergevoel: een moeder die ziet hoe haar zoon groter wordt en toch tegen wil en dank zijn surprise maakt. Om vervolgens de hele avond trots te zijn op het resultaat.
Ook een andere vorm van het moedergevoel komt bij me aan de oppervlakte drijven. Eens was het Sintfeest een echt feest. Eens keek ik uit naar de jaren dat we ooit als gezin de loodjes zouden trekken en voor elkaar de mooiste surprises zouden knutselen. Maar ooit, werd nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten