Onwillekeurig is het vandaag toch weer dat ik denk: schrijven. Weer een 29ste op de kalender, wat betekend dat het al 25 maanden is dat we van elkaar gescheiden zijn. En toch op een diepere manier verbonden zijn dan ooit daarvoor.
Het is een gekke maand geweest, zeg. Zo gek, zo wervelend en fantastisch, met kansen om te doen wat ik het liefste doe op dit moment. Wat dan ook weer betekend dat ik bij mezelf te raden ga wat bij mij past en wat een gepasseerd station is, of misschien nog niet eens een station waar ik ben aangekomen. Ik kan nou eenmaal niet alles doen, wat me wel zo mooi lijkt om te doen. Sommige dingen moeten ik maar laten wezen.
Eén ding staat vast: de Lichtpuntjes blijven door gaan. Wat is het toch weer leuk, deze tijd van het jaar om de voorraad kaarsresten te zien liggen (de halve schuur ligt vol), het kleine kamertje boven staat vol met voorraad voor de verkoop en de verkoop neemt toe. Het assortiment wordt groter en groter en daarmee kom ik nog meer in ruimtegebrek te zitten, dan ik al zat. Groeistuipen en luxe problemen voor een startend bedrijf.
Het houdt me in elk geval goed bezig. De smeltketel is elke dag weer aan en wat doet het mij dan toch goed dat de voorraad zo groot is, dat ik lekker kan doorwerken. Zonder blikken of blozen kan zeggen dat ik best een bestelling kan leveren voor een kerstpakket, om meteen alle inzamelpunten in kaart te brengen en wat daar voor mij klaar staat. Een bestelbusje zal wel handig zijn, zo langzamerhand, want het zijn vrachtladingen vol! En niet alles is in de buurt, maar ik klaag niet, ik ben er erg blij mee. Nu alleen zorgen dat het hier komt. En hopen dat de bestelling door gaat.
Maar weet je, Mirthe? Als ik mezelf zo bezig zie, zie waar ik kom en wat ik allemaal doe. Dan ben ik jou zo dankbaar. Je hebt me een flinke erfenis gegeven.
Jouw erfenis
Jouw lach
Jouw grapjes
Jouw ogen
Je aanwezigheid deed de kamer verlichten
Je vrolijkheid straalde op de muren af
Je levenspassie raakte de harten van de aanwezigen
Zonder woorden
Met wijsheid toch
Leefde jij het Leven
Verbonden met jezelf
Liet je ongetemperd weten wat jij wilde
Met vurige overtuiging
Liedeke
Hoe kan ik anders dan deze erfenis zonder schroom en met overtuiging te benutten? In woorden en daden. Deze erfenis brengt mij waar er nu deuren voor me open gaan. Door jou, Mirthe. Zo zat ik gisterochtend in het Hubrecht Instituut in Utrecht aan tafel met inspirerende mensen, die het beste in je naar boven halen, voor degenen die het zo hard nodig hebben: kinderen zoals jij. En gistermiddag sta ik te pitchen in de Drentse zaak. Kom ik vervolgens in gesprek met een mede ondernemer, die me verteld dat ze onze Lichtpuntjes in het ziekenhuis heeft gezien. Wat mij de vraag doet stellen, wat haar op die afdeling bracht. Om vervolgens te horen dat zij een jongen kent die nu bij jou is gaan spelen. Wat kan ik dan anders dan haar een Regenboog te geven voor zijn ouders... Ineens lijkt iedereen toch wel iemand te kennen die met kinderkanker te maken heeft gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten