bye, bye

Alles lijkt al eens gezegd te zijn. Alles lijkt al eens onder de loep genomen te zijn. Zonder in herhaling te willen vervallen, lijkt het niet te doen om verder te gaan op deze plek. Ik kan oneindig putten uit de herinneringen rondom Mirthe. Of oneindig veel woorden besteden aan het gemis, het verdriet, de ontelbare keren dat er een onhandige situatie ontstaat, wat mij dan harder raakt dan ik zou willen (toegeven). Rouwen is een oneindig proces. De tijd zal het anders doen voelen, zoals ik nu begin te merken. Bijna alles hebben we drie keer meegemaakt zonder Mirthe. Bijna gaan we door naar de vierde keer, waarna de vijfde, zesde en zovelen meerdere keren zullen volgen. Elke keer zou ik de nuance kunnen zoeken of de vergelijking met de andere jaren. Maar maakt het wat uit? Het verdriet is een blijvende toevoeging aan mijn leven. Het derde jaar is geen garantie voor minder verdriet in vergelijking met het tweede of eerste jaar. Nee, het wordt anders. Ern soort van meer verdriet versus een oefening in het leven met het verdriet. 

Als het me weer overvalt, weet ik nu dat het weer zal wegebben. Niet zozeer omdat ik dat wil, maar omdat het nu eenmaal zo is. Dat vertrouwen neem ik mee in het 'nu' op weg naar mijn toekomst. 

Misschien is het jou als lezer al wel duidelijk, dat ik mijn weg vervolg en besloten heb om dit blog stil te leggen. Via andere kanalen, zoals Facebook, linked en de website van SuperMirthe's Lichtpuntjes, is mijn ontwikkeling wel te volgen, maar voor mij voelt dit stuk als 'klaar'. De tijd heeft me meegenomen naar andere uitlaatkleppen om mijn ervaringen te delen en mijn liefde voor Mirthe te kunnen tonen, middels bijvoorbeeld het Kaarsenatelier. Waar ik uiteraard super trots op ben! Lieve lezers, dank jullie wel voor het lezen, voor jullie steun en voor jullie hartverwarmende reacties. We zien of horen vast weer van elkaar op een andere plek 😉

Feestelijke herkenning

'Ik zag dat jouw zoon ook op die school zit. Mijn kinderen hebben daar ook gezeten. Mijn dochter was de eerste waar ze toen mee te maken kregen.'
Er gaat bij mij een belletje rinkelen. Jij bent de moeder van L? Ja, dat hebben ze me wel verteld. Mirthe was de derde en er is nog een vierde. Ze schrikt. Ik vraag hoe het met haar dochter gaat. De gevolgen worden telkens duidelijker en ook omvangrijker. Ook al was het 'maar' leukemie. Ze heeft de nodige beperkingen. Ze ging naar dezelfde school als waar M heen ging, het tweede kindje waar deze school mee te maken had. Haar dochter was wel onder de indruk, dat hij na zo lang toch ook is overleden. Gelukkig is ze goed opgevangen.
Verbaasd dat we elkaar ontmoeten. Zij dat ik van haar dochter wist en ik dat zij verschillende mensen kent die ik weer ken. Allemaal in de kinderkanker wereld. Toch is het weer een feest van herkenning, ook al is het verloop zo verschillend.
We hebben het ook over onze andere kinderen en hoe zij ervaren wat er in hun jeugd is gebeurt. Hoe zij zelf een manier vinden om ermee om te gaan. Hun manier. Dat het niet te voorkomen is dat ze vastlopen, maar dat je er als moeder voor ze kan zijn. Wat fijn om hier bevestiging in te krijgen. Geen garantie dat Lars ooit vast loopt, geen garantie dat hij er doorheen fietst, alleen mijn belofte dat ik er voor hem zal proberen te zijn.

Verbondenheid

Het is mooi, hoe er telkens meer verbondenheid ontstaat. Wanneer ik het bekijk vanuit mijn bedrijvigheid. Ideeen waar ik al tijden mee rond loop en geen idee van heb hoe ze aan te pakken, ontstaan ineens vanzelf. Zo zijn er twee bedrijven deze week, die laten weten met mij in gesprek te willen over inzameling. Dat is gewoon gaaf.
De gesprekken zijn dan wel uiteenlopend. Doorgaans is het gesprek rondom de kaarsen slechts een klein deel van het gehele gesprek. Er wordt geregeld een zijsprong gemaakt naar dat stuk wat er voor mij aan verbonden zit: de rouw en de liefde. Zonder liefde, geen rouw. Zo simpel is dat.
Een bijkomend effect van een eigen bedrijf, is de vindbaarheid. Ik ben vindbaar, zelfs voor familie waar de afgelopen jaren geen of sporadisch contact mee is geweest. Ze zijn in de buurt en willen me graag even opzoeken. En dat vind ik mooi. Ze hebben Mirthe eens ontmoet, toen ze 3 maanden was. Ze hebben mijn vader goed gekend. Behoefte aan die verbondenheid is er. Misschien wel meer dan ik toe wil geven. Familie, geeft een verbondenheid die diep raakt.

nog maar zo kort

4 jaar geleden en 2 maanden, dus 50 maanden in totaal, stond mijn wereld stil. Peilloze diepte lonkte me om te ontsnappen aan de pijnlijke realiteit. Alles liever dan die realiteit, dacht ik, tot ik me realiseerde dat ik alleen zou zijn in die diepte, terwijl de realiteit jou omvatte. Ik koos de realiteit met jou, boven de peilloze diepte die de eenzame depressie zou zijn, waarin ik roerloos en beklemmend zou vertoeven. Liever de levendigheid en onvoorspelbaarheid met jou, Mirthe. Dat was mijn baken, mijn lichtpuntje toen alles donker werd op die zonovergoten lentedag in april.
Op 29 juni, 4 jaar geleden stond het er allemaal heel anders voor. We waren gewend aan het leven in het ziekenhuis, kenden het ritme em de routine van de dagen aldaar. Kenden de gangen op ons duimpje en wisten precies van de hoed en de rand. Een leven zonder het ziekenhuis was ineens ondenkbaar.
Je had inmiddels 4 operaties achter de rug, maar na de eerste waren de drie daarna een eitje. Je had 3 MRI's gehad, was talloze keren geprikt, spierballen gemeten en meer nachten in het ziekenhuis doorgebracht dan thuis. Je had mij die dag duidelijk weten te maken dat je op schoot wilde, zonder woorden, want die kon je even niet uitspreken.
29 juni 2014 was het een heel ander verhaal. Je was schoon volgens de MRI van maart. Nu wachtten we op de uitslag van de MRI van de week ervoor. Je was in de nacht huilend wakker geworden. Intens verdrietig toen ik je vertelde dat het nog slasptihd was. Pas na pijnstilling viel je weer in slaap. Mijn paniek dreigde de kop op te steken, wat was er mis dat je pijnstilling nodig had? Twee dagen daarna bleek het heel verklaarbaar te zijn en viel weer de wereld in duigen. Toekomstplannen werden weer onverricht on-hold gezet.
29 juni 2015 was ik inmiddels mijn eigen bedrijfje in kaarsen gestart. Bij gebrek aan kast ruimte werd er een kast in de woonkamer gebouwd. Het duurde weken voor ik deze kast had gevuld met de Lichtpuntjes uit jouw naam.
29 juni 2016 de eerste bezichtigingen van het huis zijn die dag geweest. Om 21.00 uur belt de makelaar dat hij de hele dag in onderhandeling is geweest en het huis onder voorbehoud is verkocht.
29 juni 2017 de eerste medewerkster heeft hij 3 maanden erop zitten. Het traject sluiten we vandaag af. In die drie maanden is er veel gebeurt. De tweede medewerkster is gestart. Een nieuwe vrijwilligster is begonnen en elke dag worden er planken vol lichtpuntjes gemaakt.
Soms vergeet ik, dat er nog maar zo weinig tijd is verstreken. Dat het nog maar zo kort is geleden dat wij elkaar ontmoetten in het leven. Dat het maar heel even is geweest dat we samen mochten optrekken. Maar wat heb jij mijn leven verandert en mijn leven verrijkt! Dank je wel Mirthe voor al het moois dat je nog steeds rond strooit in het leven dat ik leef.

in reservetijd

'Je verhaal grijpt me aan.' Lees ik in de uitnodiging om te linken. 'Ik volg je graag.' Verder niets, geen uitleg. Ik ben klant bij het bedrijf waar zij werkt en zodoende ziet zij wat ik voor bedrijf heb.
Dan belt ze voor een offerte waar ik nog niet op heb gereageerd. We maken van de offerte een bestelling. Is er nog iets wat ze voor me kan doen? Niet voor wat dit betreft, maar het is wat ongebruikelijk, ik vraag of ze het misschien leuk vind om langs te komen op mijn bedrijf. Ze reageert meteen enthousiast.
Op het afgesproken tijdstip is ze er. Ik vertel over de producten, over Mirthe en ik laat wat voorbeelden zien van foto's. Ik wijs de kanjerkralen aan. Haar reactie zegt mij genoeg: ze kent ze en meestal is dat geen goed teken.
Ik blijk gelijk te hebben. Haar zusje is uitbehandeld en leeft in reservetijd. Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats en ik ben blij dat ik haar uitgenodigd heb.
Maar het went nooit om zulke berichten te horen, nooit, ook al hoort het bij het leven.

precies zoals het hoort te zijn

'Weet jij hoe ik heet?'
'Nee, dat weet ik niet,' antwoord ik.
'Ik heet Misha.'
'Wat een mooie naam.'
'Hoe heet jij?'
'Ik heet Liedeke.'
'Dat is een mooie naam. We hebben allebei een mooie naam.' Ze kijkt me aan met haar blauwe ogen. Ik kijk haar aan, van links naar rechts, van links naar rechts.
Ze veegt haar blonde haren uit haar gezicht.
'Kom je je broertje of zusje halen?'
'Jamie,' zegt ze, alsof daar alles mee is gezegd.
'Je wordt binnenkort zeker 4?'
'Ja'
'Ga je dan ook hierheen?'
'Ja!'
'Wat leuk, heb je daar zin in?'
'Ja. Kijk eens wat ik kan,' met haar voet zet ze zich af op de grond om de vaart erin te houden.
'Dat is knap van je, dan kan je helemaal zelf schommelen.'
'Ik hoef niet geduwd te worden, ik kan het zelf.'
Ik krijg gezelschap. Het meisje gaat weer op in haar geschommel. Zij krijgt ook gezelschap.
Nog geen 4, zelf kunnen schommelen en zin hebben om zelf naar school te mogen gaan, net als grote zus. Klein en toch zo vol zelfvertrouwen. Gretig om te groeien en te ontwikkelen. Precies zoals het hoort te zijn, precies zoals ik voor jou had gewenst Mirthe.

Even later fietsen Lars en ik naar huis. Moeder met een dochtertje naast haar en een dochtertje achterop. '.. netjes op een rij... en het machinistje draait al...´ Er wordt uit volle borst gezongen, precies zoals jij graag deed. Overal ben jij, precies zoals ik het graag zie..

ik zie, ik zie

Wat een ander als iets onschuldigs ziet, iets wat met een beetje therapie verholpen kan worden. Is voor mij de aanleiding tot schrikbeelden en schrikacties. Of het aan mij ligt of dat het grondslag heeft wat ik vermoed, zal alleen tijd kunnen uitwijzen. Het is niet aan mij om erover in te zitten.
Het is asn mij om de schrikbeelden de baas te blijven, die uit mijn 'verleden' komen. Het is juist dat verleden dat mij heeft geleerd hoe het soms kan gaan in het leven. Iets onschuldigs kan zich ombuigen tot hel op aarde, want dat is wat er gebeurt wanneer je je kind ziet lijden. Haar ziet inleveren op het leven dat je voor haar had gewenst. Het is niet meer dan een beetje onbakans geweest bij Mirthe dat door sloeg naar alle kanten, behalve de kant van 'ze leefde nog lang en gelukkig'.
Nu zie ik signalen, die mij verontrusten. Ik sta aan de zijlijn en kijk toe. Ik zie, ik zie wat zij niet zien...